اقتصاد جامعه؛ مدیر کل روابط عمومی و امور بین الملل
سازمان بیمه سلامت، یکی از یاد داشتهای خود را
که به مناسبت ۲۷ اردیبهشت روز ارتباطات و روابط عمومی
رقم زده است در اختیار پایگاه خبری سازمان
بیمه سلامت گذاشت.
به گزارش اقتصاد جامعه وبه نقل از آی هینا محمد هاشمی
در یکی از یادداشتهای پیشین خود آورده است :
بخواهیم یا نخواهیم بپذیریم یا رد کنیم روابط عمومی از
جمله علوم مدرنی است که به سبب رشد علوم انسانی
چهره عیان کرده و دقیقا مسئله اصلی درک نشدن
جایگاهش است چرا که همواره یکی از چالشهای علوم مدرن،
غریبه بودن ذهن های سنتی با آنها علی رغم آنچه
می پندارند است اگر بخواهیم شفاف تر سخن بگوییم مسئله
از این هم فراتر است زیرا در خصوص دانش های اینچنینی
همواره جهل مرکب وجود دارد در حوزه های مشخصی
مثل علوم تجربی هیچگاه با چنین مسئله ای روبرو نیستیم
زیرا آنکس که از فیزیک سر در نمی آورد؛ در باره آن اظهار
فضل نمی کند و ادعایی هم ندارد که اگر هم چنین خبطی
انجام دهد با کمترین پرسش، دانش نداشته اش هویدا می شود.
اما علوم انسانی در مثالی نامتجانس مانند فوتبال
مدعی فراوان دارد. از دید عموم مردم با ابزاری ساده در حد
یک توپ پلاستیکی دو لایه و چهار عدد آجر می توان
به اوج لذت فوتبال رسید. الی ماشاالله هم که در هرکوی و برزن
و هر محله ای همه پیراهن مسی و رونالدو می پوشند
و به کمتر از آن هم رضایت نمی دهند تا اینجا که ایرادی
ندارد قصه آنجاست که وقتی برای ترکیب تیم ملی یا حتی
باشگاهی به دنبال جذب برترینها هستی امان از یافتن
یک خط حمله ششدانگ یا دروازه بان و مدافع قابل اطمینان.
پس بسان همیشه ناگزیری به “داشته های موجود”
اکتفا کنی که همانها هم به وقت نیاز، بازیشان «بگیرنگیر» دارد.
در علوم انسانی اعم از سیاست، روانشناسی، فلسفه، ادبیات
و… به مثابه مثال بالا به دلیلی که نمی دانم
چیست، هر کس به خود اجازه می دهد از چیستی
و هستی آفرینش تا ازل و ابد روح سخن بگوید، نظریه بدهد،
تئوری بیافریند و فلسفه ببافد که اگر کسی هم اعتراضی
بکند متهم می شود که «اگر اعداد مرا قبول نداری خودت
دوباره زمین را متر کن».
به ضرس قاطع می گویم و حاضرم قسم هم بخورم که
روابط عمومی این چیزهایی که اکنون در سازمان های ما
مشاهده می شود، نیست لااقل در جاهایی که من سراغ دارم؛ اینگونه نیست.
ایمان بیاوریم به اینکه روابط عمومی ها، هنوز در کشور
ما به جایگاه مشخص خود نرسیده اند، ضرورتش درک نشده
و اعضایش هم عموما تربیت شده حرفه ای نیستند
و بدتر از همه اینکه همواره با بخش هایی مثل خبرگزاری،
بازاریابی، نگهبانی و راهنمای ارباب الرجوع، مجری فیزیکی
امور تشریفات و پشتیبانی خلط مبحث می شوند.
آنهایی که از ماهیت و ماهویت فعالیت روابط عمومی ها
آگاه هستند به خوبی می دانند که این حوزه ترکیبی است
از هنر و تجربه با چاشنی علوم روانشناسی، جامعه شناسی
و مدیریت آنهم با اتکا به آمار، ریاضیات و روش
تحقیق و اندازه گیری، ضمن اینکه مجری آنها باید افرادی
مدبر،صادق، قابل اعتماد با شخصیتی مستقل، محکم
و قوی باشند تا در صورت نیاز از پس مدیریت بحران نیز برآیند.
اینکه همه عالم بگوید روابط عمومی «پیشانی» هر سازمان
و ارگان است دردی از سیستم معیوب روابط عمومی ها
دوا نخواهد کرد برای بیان حق مطلب درباره روابط عمومیها
و بارور کردن این “هنر هشتم” در گام نخست لازم است
ایمان بیاوریم که با سپر و شمشیر نمی توان آنها
را به نبرد با بمب های اتمی و پهپاد ها فرستاد.
ایمان بیاوریم به اینکه روابط عمومی ها مثل “حروف والی”
نیستند که نوشته شوند اما خوانده نشوند و به خیلی
چیز های دیگر ایمان بیاوریم مثل اینکه روابط عمومی “تخصص”
است پس همانطور که به تخصص یک مکانیک،
پزشک، تاسیساتی، جواهر؛ ؛ ساز و هر کس دیگر احترام
می گذاریم به تخصص آنها هم اعتماد کنیم و باورعمیق
داشته باشیم روابط عمومیها مثل کاتالیزور هایی هستند
که اگر چه در واکنش ها شرکت می کنند اما پس از آن
به جای خود بازمی گردند و جای هیچ کس دیگر را تنگ نمی کنند.
به هر حال روز ۲۷ اردیبهشت روز ارتباطات و روابط عمومی
را به همکاران جان خود در اقصی نقاط کشور عزیزمان
تبریک گفته و خاطر نشان می کنم.
